«Nintendo», «Luigi», «Stereoscopic 3D». Τρεις λέξεις διαφορετικές μεταξύ τους που όμως συνδυάζονται με αρκετή ευκολία. Ο προφανής τρόπος φυσικά, είναι το Luigi’s Mansion: Dark Moon για το οποίο θα μιλήσουμε εδώ.

 

Λίγοι όμως γνωρίζουν, πως αυτές οι τρεις …λεξούλες έχουν συνδυαστεί ξανά στο παρελθόν! Ας δούμε το πως!

 

Η αγάπη της Nintendo για το stereoscopic 3D χωρίς γυαλιά είναι γνωστή. Από την εποχή του, αλήστου μνήμης Virtual Boy, είχε φροντίσει να αποδείξει έμπρακτα τη πίστη της, σε αυτή τη τεχνολογία. Αυτό που δεν έχει γίνει ιδιαίτερα γνωστό είναι πως παρά την επική …αποτυχία του τελευταίου, η Nintendo δε σταμάτησε ποτέ την έρευνα.

 

Έτσι, μετά από μια προσπάθεια που εγκαταλείφθηκε στο GameBoy Advance λόγω φτωχών αποτελεσμάτων, στράφηκε στο GameCube. Εκεί τα πράγματα προχώρησαν πολύ! Έτσι, ενσωματώθηκε κύκλωμα στην κονσόλα για να υποστηρίξει μια 3D LCD οθόνη, και επιπλέον αναπτύχθηκε ένας ειδικός τίτλος για να αναδείξει τη νέα αυτή τεχνολογία! Ο τίτλος αυτός, όπως σωστά μαντέψατε, δεν είναι άλλος από το πρώτο Luigi’s Mansion.

 

Τελικά όπως όλοι γνωρίζουμε το 3D του GameCube δεν προχώρησε (λόγω κόστους της ειδικής οθόνης). Το μόνο που έμεινε λοιπόν, από εκείνη τη προσπάθεια ήταν η «προίκα» του παιχνιδιού, που κυκλοφόρησε κανονικά ως launch τίτλος της κονσόλας. Μια αξιόλογη προίκα βεβαίως, λόγω της ποιότητας και της πρωτοτυπίας του, που άφησε μόνο ευχάριστες αναμνήσεις.

 

Με αυτή τη προϊστορία στο μυαλό φαντάζει απόλυτα φυσικό το ότι ο Miyamoto και η παρέα του θυμήθηκαν το franchise ξανά, όταν σχεδίαζαν τη πρώτη «κανονική» 3D κονσόλα τους, το 3DS. Τελικά το 2009, αποφασίστηκε να φτιαχτεί ένα sequel και για το λόγο αυτό επιστρατεύτηκαν οι Καναδοί της Next Level Games (Punch-Out, Super Mario Strikers) υπό την εποπτεία του ίδιου του Miyamoto.

Η επιστροφή του E. Gadd

Πρωταγωνιστικό ρόλο στη πλοκή του παιχνιδιού παίζει ο γνωστός μας από το πρώτο τίτλο ερευνητής του παραφυσικού, καθηγητής E. Gadd. Ο εκκεντρικός και “ελαφρά” παρανοϊκός αυτός ηλικιωμένος καθηγητής με την όψη …μωρού (!?!) μετά τα γεγονότα του πρώτου τίτλου έχει αποσυρθεί στην Evershade Valley. Εκεί υπάρχει μπόλικο υλικό για να συνεχίσει την έρευνά του. Τα πράγματα όμως ως συνήθως στραβώνουν απότομα!

 

Εμφανίζεται λοιπόν ο King Boo και με το μαγικό του κρύσταλλο σπάει το Dark Moon που φώτιζε τις νύχτες τη κοιλάδα. Το φεγγάρι αυτό όσο υπήρχε ηρεμούσε τα κατοικίδια φαντασματάκια του καθηγητή. Αυτά λοιπόν αγριεύουν και καταλαμβάνουν τη περιοχή, γεμίζοντας την με ομίχλη. Ο καθηγητής έντρομος ζητάει τη βοήθεια του παλιού του φίλου,Luigi.

 

Ο τελευταίος θέλοντας και μη, αναγκάζεται να βοηθήσει. Αποστολή του λοιπόν, είναι να εξερευνήσει τις 5 τοποθεσίες της κοιλάδας και αφού τις καθαρίσει από φαντάσματα, να βρει το κομμάτι του Dark Moon που κρύβει η καθεμιά από αυτές.

 

Προσχηματική για άλλη μια φορά, η ιστορία δίνει απλά τα απαραίτητα εφόδια ώστε να ξεδιπλωθεί το παιχνίδι. Τουλάχιστον εδώ έχουμε να κάνουμε με μια χαριτωμένη εκδοχή που συμπληρώνει την έλλειψη πρωτοτυπίας με τις απαραίτητες ποσότητες από χιούμορ και στυλ.

 

 

Ένας μεγάλος (στοιχειωμένος) κόσμος

Χιούμορ και στυλ! Δε ξέρω αν υπάρχουν πιο κατάλληλες λέξεις για να περιγράψουν γενικά το τίτλο αυτό. Τα πάντα είναι διανθισμένα με γενναίες ποσότητες και από τα δύο.

 

Από τη μια έχουμε την «προσωπικότητα» του Luigi και των φίλων του, των φαντασμάτων. Γκαφατζήδες, φοβητσιάρηδες και αδέξιοι όλοι τους, συνθέτουν ένα σκηνικό «μάχης» στο οποίο άσχετα από το ποιος κερδίζει βγαίνει πολύ και αυθόρμητο γέλιο.

 

Από την άλλη έχουμε ένα κόσμο χτισμένο με μαεστρία πάνω στο παραπάνω δίπτυχο. Ένα κόσμο υπερβολικά γεμάτο και ζωντανό στον οποίο ο παίκτης μπορεί να κάνει σχεδόν τα πάντα. Από το να ανοίξει συρτάρια και πόρτες, να τραβήξει κορδόνια και κρυμμένους διακόπτες, μέχρι και να ρουφήξει με τη σκούπα του κουρτίνες, χαλιά ή παλτά από τις κρεμάστρες! Όλα επιτρέπονται και όλα είναι δυνατά σε ένα περιβάλλον που συχνά κάνει το παίχτη να νιώθει σαν παιδί σε παιδική χαρά!

Ο εξοπλισμός του Luigi

 

Μπορεί ο Dr. Gadd να έβαλε σε περιπέτειες το φίλο μας το Luigi, αλλά τουλάχιστον φρόντισε να τον εξοπλίσει με ένα αξιοπρεπή εξοπλισμό για να μη βρεθεί ξυπόλυτος στα αγκάθια απέναντι στους εχθρούς του!

Κύριο όπλο του λοιπόν, είναι το Poltergust 5000 μια …ηλεκτρική σκούπα φαντασμάτων! Ενσωματωμένο σε αυτό είναι το Stroboscope, ένας φακός πολλαπλών χρήσεων. Με αυτό το φακό ο Luigi μπορεί να τυφλώνει τα φαντάσματα, αλλά επιπλέον, μπορεί και να σκανάρει το χώρο γύρω του για κρυμμένα – στοιχειωμένα αντικείμενα (Parascope).

 

Τέλος τη hitech πινελιά του εξοπλισμού τη δίνει το Dual Scream το οποίο είναι ένα ειδικά τροποποιημένο DS (το phat μάλιστα!). Πρόκειται για εφεύρεση του Dr. Gadd (ποιου άλλου;) που παρέχει στο Luigi ένα αρκετά αναλυτικό χάρτη και δίνει τη δυνατότητα ενδοεπικοινωνίας με τον καθηγητή για επιπλέον οδηγίες ή αναθεώρηση αποστολών.

 

 

Ψάχνοντας και…

Το παιχνίδι ως προς τους μηχανισμούς του είναι ένα κλασικό action adventure παιχνίδι. Χοντρικά η δράση του διαιρείται σε δύο διακριτά κομμάτια. Το κομμάτι της εξερεύνησης και το κομμάτι της μάχης.

Στην εξερεύνηση θα περάσετε το περισσότερο χρόνο μιας και υπάρχει αρκετό ψάξιμο. Δεν μιλάμε φυσικά για δύσκολους ή πολύπλοκους γρίφους. Μια κλειστή πόρτα την οποία πρέπει να ανοίξετε, ένα κρυμμένο αντικείμενο που πρέπει να βρείτε, κάποιες συγκεκριμένες τοποθεσίες στις οποίες πρέπει να φτάσετε είναι μερικά από τα πιο συνηθισμένα παραδείγματα.

 

Μέσα σε ένα κόσμο υπερβολικά γεμάτο και πλούσιο είναι σίγουρο πως δύσκολα θα βαρεθείτε στο κομμάτι αυτό. Επιπλέον κίνητρο δίνουν τα πολλά και διαφορετικά collectables (χρήματα, πολύτιμοι λίθοι, Boos) τα οποία ανταμείβουν με διάφορους τρόπους τον προσεκτικό παίκτη.

…κυνηγώντας φαντάσματα

Μόλις ο Luigi πέσει πάνω σε φαντάσματα μπαίνουμε σε κατάσταση μάχης και η αδρεναλίνη αυτομάτως ανεβαίνει. Σκοπός του εδώ είναι να «ρουφήξει» όλα τα φαντάσματα του δωματίου στο Poltergust. Αντίθετα, σκοπός των φαντασμάτων είναι να ρίξουν την ενέργεια του από το 100 στο μηδέν.

 

Η επικράτηση δεν είναι πάντα εύκολη. Τα φαντάσματα θέλουν τρόπο για να πιαστούν! Πρώτα πρέπει να βρεθούν απέναντι από το Luigi και σε σχετικά κοντινή απόσταση. Στη συνέχεια πρέπει να πατήσετε το “A” (όσο περισσότερο τόσο το καλύτερο) ώστε να στείλετε με το φακό σας μια έντονη λάμψη πάνω τους (κάτι σαν φλας φωτογραφικής). Αυτό ζαλίζει για περίπου ένα δευτερόλεπτο τα φαντάσματα και τα κάνει ευάλωτα.

 

Χάνουν το χρώμα τους (κυριολεκτικά!) και έτσι με τη δεξιά σκανδάλη μπορείτε να τα αρπάξετε με το Poltergust. Αμέσως τα φαντάσματα συνέρχονται και προσπαθούν να ξεφύγουν. Εδώ πρέπει να τραβάτε με τον αναλογικό στην αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που κινούνται τα φαντάσματα. Αν το κάνετε σωστά σταδιακά εξασθενούν και ταυτόχρονα το Poltergust φορτίζει. Μόλις φορτίσει αρκετά μπορείτε με το “A” να τραβήξετε με επιπλέον δύναμη. Αν όλα γίνουν όπως πρέπει στο τέλος τα φαντάσματα εξαντλούνται και καταλήγουν στο εσωτερικό της …σκούπα σας.

 

Η διαδικασία αν και σχετικά πολύπλοκη συνηθίζεται εύκολα και είναι αρκετά διασκεδαστική. Φυσικά όσο προχωράμε τα φαντάσματα γίνονται όλο και πιο ισχυρά ενώ έχουν και τη τάση να οργανώνονται σε ομάδες κάτι που προφανώς δυσκολεύει τα πράγματα. Δυνατό κομμάτι του τίτλου είναι η τεράστια ποικιλία από εχθρούς – φαντάσματα που διαθέτει. Δεν είναι μόνο τα πολλά είδη τους, αλλά και ο θεότρελος εξοπλισμός που πολλές φορές διαθέτουν ώστε να σας κάνουν τη ζωή πιο δύσκολη (πχ γυαλιά ηλίου, για να μη τα χτυπάει το φλας!).

 

 

Μοχλοί και κουμπάκια

 

Ο χειρισμός ενός τέτοιου παιχνιδιού σε φορητή συσκευή αποτελούσε εξαρχής μια πρόκληση για την ομάδα ανάπτυξης. Δύο είναι οι κύριες δυσκολίες του. Τα πολλά κουμπιά δράσης και η έλλειψη του δεύτερου αναλογικού μοχλού.

Για να το πάμε λίγο ανάποδα θα πω εξαρχής πως οι developers του παιχνιδιού τα κατάφεραν κάτι παραπάνω από καλά, παραδίδοντας ένα τίτλο όχι μόνο πλήρως λειτουργικό, αλλά και σχεδόν απροβλημάτιστο στο κομμάτι αυτό.

 

Ο δεύτερος αναλογικός που λείπει θα μπορούσε εύκολα να «θάψει» τον τίτλο, αλλά σίγουρα εδώ δε συμβαίνει κάτι τέτοιο. Οι developers επέλεξαν σοφά, κατά την άποψη μου, να πάνε εξαρχής σε ένα ελαφρά πιο απλοποιημένο μοντέλο και να μη πειραματίζονται με μεσοβέζικες λύσεις τύπου Circle Pad Pro.

 

Έτσι όλο το παιχνίδι είναι σχεδιασμένο ώστε να παίζει μια χαρά με έναν αναλογικό και άρα με το φακό και τη σκούπα του Luigi να κοιτάνε πάντα εκεί που κοιτάει και ο ίδιος. Αυτό φυσικά αφαιρεί σε ευελιξία και ακρίβεια. Από την άλλη όμως προσθέτει σε αμεσότητα και απλότητα.

 

Πιστεύω πως το σημείο κλειδί για όλα αυτά είναι ο πολύ προσεκτικός σχεδιασμός των πιστών και των μαχών. Ίσως επηρεάζει και το ότι δεν έχω παίξει πολύ τον πρώτο τίτλο και συνεπώς δεν έχω εθιστεί στο σύστημα των δύο μοχλών. Η ουσία όμως είναι πως πολύ σπάνια ένιωσα πως ήθελα να «πυροβολώ» αλλού από εκεί που κοίταζα. Με βάση λοιπόν την εμπειρία μου από το “Dark Moon” προσωπικά δε θα χρησιμοποιούσα δεύτερο αναλογικό ακόμα και αν είχα τέτοια δυνατότητα και αυτό νομίζω τα λέει όλα για το συγκεκριμένο θέμα.

Στα κουμπιά δράσης τα πράγματα κυλάνε απόλυτα ομαλά χωρίς δυσάρεστες εκπλήξεις. Εν συντομία να πούμε πως με τις σκανδάλες χειριζόμαστε τη σκούπα (R-τράβηγμα, L-φύσημα). Με το “A” ενεργοποιούμε το «φλας», με το «Β» πατημένο ο Luigi τρέχει, με το «Y» σκανάρουμε με το Parascope, ενώ το «X» είναι το γενικό action πλήκτρο.

 

Υπάρχουν και δευτερεύουσες χρήσεις για κάποια από αυτά αλλά δε χρειάζεται να κουράζουμε με λεπτομέρειες. Το σημαντικό είναι πως δε θα δυσκολευτείτε να προσαρμοστείτε μετά από λίγη ώρα παιξίματος.

 

Κάποια πειράματα που υπάρχουν με motion controls δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία μιας και παρέχονται εναλλακτικοί τρόποι χειρισμού (με κουμπιά).

 

Συνολικά σε σχέση με το χειρισμό έχω μία και μοναδική ένσταση. Το πλήκτρο «Β»! Όπως ήδη είπαμε με αυτό ο Luigi έχει τη δυνατότητα να τρέχει. Στη πράξη όμως τόσο κατά την εξερεύνηση όσο και κατά τη μάχη (ειδικά σε αυτή) στο 90% του χρόνου ο Luigi τρέχει. Νομίζω λοιπόν πως είναι κουραστικό και χωρίς νόημα να πρέπει να έχεις συνεχώς το πλήκτρο αυτό πατημένο. Ειδικά σε συνθήκες πίεσης όπου συχνά πυκνά πρέπει να πατάς και άλλα πλήκτρα ταυτόχρονα, το θέμα αυτό προσθέτει, εντελώς αχρείαστα, δυσκολία και κόπο.

 

Θα μπορούσε εύκολα να λυθεί, είτε κάνοντας στάνταρ το τρέξιμο και με το “B” είχαμε αργό βάδισμα, είτε ακόμα πιο απλά, αν το “B” έκανε lock εναλλάξ στα δύο βαδίσματα και γλιτώναμε έτσι, το συνεχές πάτημα. Δεν είναι κάτι τραγικό, αλλά ενοχλεί.

 

Γραφικά, ήχος, 3D

Από τα όσα έχουμε πει μέχρι τώρα καταλαβαίνουμε πως η ατμόσφαιρα του παιχνιδιού είναι στα δυνατά του σημεία. Μιλώντας όμως για ατμόσφαιρα σε τίτλο του 2013 είναι αδύνατο να μη μιλήσουμε για τον τεχνικό τομέα. Και εδώ τα πράγματα είναι κάτι παραπάνω από καλά. Γραφικά και ήχος λοιπόν κινούνται σε μια καρτούν επιλογή, που ταιριάζει απόλυτα με το συγκεκριμένο τίτλο.

 

Πιο συγκεκριμένα, τα γραφικά δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τους κορυφαίους τίτλους του 3DS. Εντυπωσιάζουν τόσο από τεχνικής όσο από καλλιτεχνικής απόψεως. Ειδική αναφορά πρέπει να γίνει στους φωτισμούς και στο animation τα οποία είναι με μια λέξη υπέροχα και υποστηρίζουν με φανταστικό τρόπο την όλη προσπάθεια.

 

Αρνητικό το ότι σε κάποιες ελάχιστες περιπτώσεις (πχ στο πρώτο big boss) παρατήρησα αισθητά frame drops.

 

Τα ηχητικά εφέ και οι φωνές, όπου υπάρχουν, είναι εξίσου κορυφαίας ποιότητας με τα γραφικά και βάζουν και αυτά το λιθαράκι τους στο χτίσιμο της συνολικής ατμόσφαιρας. Το soundtrack συμπληρώνει τα όποια κενά με μουσικές προσεκτικά ενορχηστρωμένες ώστε να ταιριάζουν με το καρτουνίστικο χαρακτήρα του τίτλου. Αν και συμπαθητικές ως συνθέσεις δε μπόρεσαν να αποφύγουν το σκόπελο της κούρασης από τη συνεχή επανάληψη φαινόμενο αρκετά συνηθισμένο στα video games.

 

Στο 3D, δεν περίμενα κάτι λιγότερο από ένα απολύτως κορυφαίο τίτλο και φυσικά δεν έπεσα έξω. Το παιχνίδι είναι «χτισμένο» γύρω από το 3D και έτσι δεν είναι περίεργο το ότι το εφέ αυτό δείχνει τόσο εντυπωσιακό στην απεικόνιση του. Ο κόσμος ζωντανεύει και προσφέρει μια οπτική μέσα στο σπίτι λες και κρατάς ένα ζωντανό κουτί στα χέρια σου στο οποίο μπορείς να κοιτάς μέσα για να δεις τη δράση. Αν και είμαι αρκετά ευαίσθητος με το 3D γενικά, δε κουράστηκα ιδιαίτερα και δεν ένιωσα την ανάγκη ποτέ να το κλείσω, κάτι που μόνο θετικό είναι.

To trailer του παιχνιδιού στην Ε3

 

 

Γραμμές και κύκλοι

Όπως ήδη είπαμε στο «Dark Moon» δεν υπάρχει μόνο μία έπαυλη, αλλά πέντε. Για την ακρίβεια υπάρχουν 5 κόσμοι – τοποθεσίες αφού δεν είναι όλοι οι κόσμοι επαύλεις, αλλά γενικότερα στοιχειωμένα μέρη της περιοχής (να αποφεύγουμε και τα spoilers!). Η επιλογή αυτή έχει εξαιρετικά καλό αντίκτυπο τόσο στο μέγεθος όσο και στη ποικιλία του παιχνιδιού αν και προσθέτει μία νότα γραμμικότητας στην εξέλιξη του, μιας και πρέπει πρώτα να ξεμπερδέψετε με τον ένα κόσμο για να ανοίξει ο επόμενος.

 

Επιπλέον γραμμικότητα προσθέτει το γεγονός πως η δράση σε κάθε κόσμο δεν είναι ελεύθερη αλλά χωρίζεται σε αποστολές – πίστες. Οι αποστολές αυτές είναι οργανωμένες με όμορφο τρόπο ώστε από τη μια να προσθέτουν ενδιαφέρον και ποικιλία στην εξέλιξη και από την άλλη να ξεκλειδώνουν σταδιακά τον εκάστοτε κόσμο. Σε όλους του κόσμους (σχεδόν), υπάρχουν 5 αποστολές πριν ανοίξει η τελευταία στην οποία αντιμετωπίζετε το big boss του κόσμου.

 

Αν είστε λίγο προσεκτικοί και φροντίσετε να ξετρυπώσετε όλα τα Boo από όλες τις αποστολές τότε θα ανοίξετε μια ακόμα bonus πίστα φτάνοντας έτσι στις συνολικά 7 πίστες ανά κόσμο, νούμερο λογικό ώστε να προλάβετε να χαρείτε το κάθε κόσμο χωρίς να τον βαρεθείτε. Η κάθε πίστα θα σας πάρει από 20-40 λεπτά ανάλογα το παίξιμο σας, χρόνος λογικός για gaming session σε φορητή κονσόλα.

 

Αν κάπου χάσετε θα πάρετε μια οθόνη «Game Over» («Goodnight» για την ακρίβεια ) και θα οδηγηθείτε στο αρχικό hub επιλογής αποστολής. Συνεπώς saves δεν υπάρχουν καθόλου μιας και όλα γίνονται με το κρυμμένο auto save που μόλις περιγράψαμε. Στην πράξη αυτό δεν ενοχλεί ιδιαίτερα μιας και οι πίστες είναι έτσι οργανωμένες ώστε να παίζονται αυτόνομα και η όποια δυσκολία βρίσκεται στην ολοκλήρωσή τους.

 

Το παιχνίδι προσωπικά το βρήκα όσο δύσκολο χρειάζεται. Ομολογώ πως είδα κάποιες φορές το «Goodnight» (γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε!) ειδικά όταν αντιμετώπιζα καινούργια φαντάσματα και δεν ήξερα τον τρόπο αντιμετώπισής τους ή σε κάποια από τα big boss. Νομίζω πως αν ήταν πιο δύσκολο θα κούραζε πολύ κόσμο, άρα μια χαρά είναι έτσι όπως είναι.

 

Εξαιρετικά τίμια είναι και η διάρκεια της single player mission. Χωρίς πολύ τρέξιμο αλλά και χωρίς τρελά κολλήματα θα πρέπει να υπολογίζετε κάπου ανάμεσα στις 15-20 ώρες. Αν θελήσετε να ξεκλειδώσετε τα πάντα, η παραπάνω διάρκεια μπορεί εύκολα να ανέβει σε αρκετά υψηλότερα νούμερα.

 

Τέλος να αναφέρουμε πως το παιχνίδι διαθέτει και ένα πολύ προσεγμένο multiplayer mode. Υπάρχουν επιλογές τόσο για τοπικό multi, όσο και για online. Στο τοπικό μπορείτε να παίξετε είτε με πλήρη αντίτυπα του παιχνιδιού όλοι, είτε με ένα αντίτυπο μόνο και λιγότερες επιλογές. Στο online μπορείτε να επιλέξετε συμπαίκτες τόσο από τους φίλους σας, όσο και τυχαία.

 

Σε κάθε παιχνίδι παίζουν μέχρι 4 παίκτες. Το παιχνίδι είναι συνεργατικό (co-op) αφού οι παίκτες πάλι κυνηγάνε φαντάσματα. Υπάρχουν διάφορες επιλογές για το τύπο του παιχνιδιού, τη διαμόρφωση της πίστας και το επίπεδο δυσκολίας.

 

Δυστυχώς στο χρόνο που είχα το παιχνίδι στα χέρια μου δεν έχω προλάβει ακόμα να σχηματίσω πιο σαφή άποψη για το multi. Υπόσχομαι να επανέλθω για το λόγο αυτό με κάποιο update όταν γράψω κάποιες (αρκετές) ώρες σε αυτό.

Εντυπώσεις, σκέψεις

Από τη πρώτα λεπτά ενασχόλησης με το τίτλο μπορεί εύκολα να καταλάβει ο οποιοσδήποτε πως έχουμε να κάνουμε με ένα τίτλο που συγκαταλέγεται στα “βαριά χαρτιά” της Nintendo για το 3DS. Τα πάντα από την ατμόσφαιρα, το επίπεδο παραγωγής, τη προσοχή στη λεπτομέρεια μέχρι τα γραφικά και τον ήχο μαρτυρούν κάτι τέτοιο.

Με λίγα λόγια λοιπόν και χωρίς πολλές επιφυλάξεις αυτός είναι ένας τίτλος ο οποίος αξίζει κάποιος να ασχοληθεί μαζί του. Η ποιότητα της δουλειάς και όγκος του περιεχομένου συνηγορούν σε κάτι τέτοιο και δεν αφήνουν πολλά περιθώρια αμφισβήτησης. Γραφικά, χιούμορ, ατμόσφαιρα, διασκέδαση, τα πάντα όλα είναι παρόντα εδώ, έτοιμα να σας θυμίσουν για μια ακόμη φορά για ποιο λόγο έχετε επιλέξει το συγκεκριμένο χόμπι.

 

Ίσως το πιο εντυπωσιακό από όλα να είναι πως αν και έχουμε να κάνουμε με έναν τίτλο που δεν προέρχεται από τα σπλάχνα της εταιρείας, ξεχειλίζει Nintendo από παντού. Συγκεντρώνει όλα αυτά τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που έχουμε στο μυαλό μας για την εταιρεία και δύσκολα περιγράφονται και που τη κάνουν να ξεχωρίζει όλα αυτά τα χρόνια. Όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά δηλαδή, που αγαπάνε οι οπαδοί και κάνουν τους haters να μιλάνε για παιδικά παιχνιδάκια!

 

Το να μπορεί η εταιρεία να βγάζει ακόμα τέτοια παιχνίδια είναι σίγουρα καλό και παρήγορο. Το να μπορεί να βγάζει τέτοια παιχνίδια σε φρέσκα και μη φθαρμένα franchise είναι ακόμα καλύτερο. Το να μπορεί όμως να βγάζει τέτοια παιχνίδια ακόμα και όταν συνεργάζεται με τρίτους είναι σίγουρα απόδειξη υγείας και σαφής υπόσχεση για το μέλλον.

 

Αν σας ενδιαφέρει έστω και λίγο σαν είδος φροντίστε να το παίξετε.
Έτσι απλά…

Okey Dokey!!!