Xenoblade Chronicles Definitive Edition [Switch Review]

Επιτέλους Ιθάκη

Η ιστορία του Xenoblade Chronicles χάνεται κάπου στο 2006, δηλαδή πριν ακόμα η Monolith Soft, φύγει από τις αγκάλες της Namco. Τότε ήταν που ο βασικός δημιουργός του, ο Tetsuya Takahashi συνέλαβε την βασική ιδέα των τιτάνων, μια ιδέα που εντυπωσίασε αρκετούς μέσα στην εταιρεία. Ωστόσο στον δρόμο προς την υλοποίηση, τίποτα δεν ήταν εύκολο. Το κλίμα ανάμεσα στην ομάδα του, δεν ήταν ιδιαίτερα ευχάριστο μετά το άδοξο σταμάτημα της σειράς Xenosaga, ενώ και η μοίρα ολόκληρης της Monolith ήταν σε σταυροδρόμι μετά την συγχώνευση και την δημιουργία της Bandai Namco. Τελικά μετά την εξαγορά της Monolith από την Nintendo το 2007, o Takahashi βρήκε ένα καινούργιο σύμμαχο, στο πρόσωπο του Satoru Iwata. Ο αείμνηστος πρόεδρος της Nintendo, όχι μόνο ενθάρρυνε το project, αλλά τους προέτρεψε να μετονομάσουν το μελλοντικό παιχνίδι από το κάπως ουδέτερο “Monado: The Beginning of the World”, σε “Xenoblade” τιμώντας έτσι τις προηγούμενες δουλειές της συγκεκριμένης ομάδας.

Τελικά το παιχνίδι κυκλοφόρησε το 2010 στην Ιαπωνία και κατά γενική ομολογία ήταν παραπάνω από καλό. Οι περιπέτειες του όμως δεν είχαν τέλος. Ο Iwata πάντα έλεγε πως οι ιστορίες με τους καθημερινούς ανθρώπους που μετατρέπονται σε ήρωες, όταν η μοίρα τους το επιφυλάσσει, αρέσουν στην Δύση. Γιατί αν δεν άρεσαν δεν θα υπήρχε το Star Wars! Ωστόσο στην Αμερική κάποιοι άλλοι είχαν αντίθετη γνώμη και το παιχνίδι παρά λίγο να μη το δούμε ποτέ!

Ευτυχώς τελικά επικράτησε η λογική και η Nintendo συνειδητοποίησε, πως το να τρως τα παιδιά σου, ως άλλος Κρόνος, δεν είναι και τόσο καλή ιδέα. Η καθυστερημένη και μετ’ εμποδίων κυκλοφορία του αρχικού τίτλου στο Wii, ήταν αρκετή για να αποκτήσει το franchise αρκετή φήμη και να θεωρείται πια ένα από τα αναγνωρίσιμα franchise της Nintendo, με δύο ακόμα ακόμα παιχνίδια να ακολουθούν (Xenoblade Chronicles X /Wii U το 2015, Xenoblade Chronicles 2 /Switch το 2017)

Το Xenoblade Chronicles Definitive Edition λοιπόν είναι, κατά μια έννοια, η αποκατάσταση μια αδικίας. Προϋπήρξε βέβαια το n3DS port του 2015 όμως η συγκεκριμένη είναι η έκδοση που χρωστούσε η Nintendo στο παιχνίδι και που δεν του την έδωσε ποτέ, όπως έπρεπε. Το θέμα είναι πως τα δέκα χρόνια που πέρασαν είναι πολλά. Για αυτόν το λόγο, αφού δούμε κάποια βασικά στοιχεία του αρχικού παιχνιδιού, θα κληθούμε να απαντήσουμε στο βασικό ερώτημα. Αν δηλαδή το παιχνίδι αξίζει σήμερα την προσοχή μας και αν αξίζει να επενδύσουμε χρήμα και χρόνο σε αυτό.

Xenoblade Chronicles…

Κοιτώντας το παιχνίδι  σήμερα, η πρώτη και πιο άμεση διαπίστωση είναι πως ο χρόνος ήταν πολύ ευγενικός μαζί του! Δείγμα της εξαιρετικής δουλειάς της Monolith φυσικά, αλλά και κάποιων άλλων πραγμάτων (όπως το σύστημα μάχης του), που κάνουν το παιχνίδι να «γερνάει» εξαιρετικά καλά.

Ας τα πιάσουμε τα πράγματα όμως από την αρχή. Το XC είναι ένα κλασικό story driven jRPG, με τεράστιο κόσμο και ένα lore που δανείζεται στοιχεία τόσο από την φανταστική όσο και από την sci-fi λογοτεχνία. Η δομή του είναι ανοικτή, με σημαντικές ελευθερίες στο τρόπο που κινείσαι. Ταυτόχρονα όμως κρατάει και ένα μικρό νήμα γραμμικότητας, κυρίως στον τρόπο που ξετυλίγεται η υπόθεση και οι διάφορες περιοχές του κόσμου του.  Το κεντρικό μοτίβο του, έχει να κάνει με δύο διαφορετικούς πολιτισμούς οι οποίοι βρίσκονται σε διαρκή εμπόλεμη κατάσταση και οι οποίοι προέρχονται από τα απομεινάρια δύο αρχαίων τιτάνων που κάποτε επίσης πολεμούσαν μεταξύ τους. Οι ήρωες μας, ζουν και αναπτύσσονται στα λείψανα του τιτάνα Bionis, είναι κανονικοί άνθρωποι (αναφέρονται ως «Homs») και ο κόσμος που τους περιβάλλει θυμίζει την πανίδα κάποιου κόσμου ανάλογου της Γης. Οι Mechon από την άλλη, έχουν μηχανική φύση και προέρχονται από το αντίπαλο δέος, τον τιτάνα Mechonis. Κεντρικό ρόλο στον πόλεμο θα παίζει το πανίσχυρο ξίφος Monado, ένα βαρύ και κάπως αλλόκοτο τεχνούργημα άγνωστης προέλευσης, με εκπληκτικές δυνατότητες, που κανείς όμως δεν είναι απόλυτα σίγουρος πως και πότε ενεργοποιούνται.

Η εξαιρετικά καλή φήμη που έχει αποκτήσει το XC με την πάροδο του χρόνου οφείλεται κατά την γνώμη μας σε δύο βασικούς παράγοντες:

Πρώτον στο ότι ήταν ένα εξαιρετικά καλοφτιαγμένο παιχνίδι ειδικά σε σχέση με την εποχή του. Ο κόσμος, η ατμόσφαιρα, τα γραφικά του αλλά και το μέγεθος του περιεχομένου, ήταν απίστευτα. Μνημειώδης θεωρείται επίσης η μουσική του με τις ορχηστρικές εκτελέσεις να λειτουργούν υπέροχα στην ροή, προσφέροντας συναίσθημα και ένταση. Στους καθαυτούς μηχανισμούς το παιχνίδι βασίστηκε σε ένα real time σύστημα μάχης. Το πιο σημαντικό ρόλο σε αυτό τον παίζουν τα λεγόμενα arts με τα οποία εξοπλίζεται ο κάθε χαρακτήρας. Αυτά λειτουργούν με την λογική του charging, δηλαδή αν τα χρησιμοποιήσεις, χρειάζονται κάποιο χρονικό διάστημα, για να είναι διαθέσιμα ξανά. Οι τοποθετήσεις αλλά και η κίνηση του χαρακτήρα στην μάχη, είναι κρίσιμα και γενικά το σύστημα είναι όσο πιο action γίνεται, ώστε το παιχνίδι να παραμένει jRPG και να μη χαρακτηρίζεται action RPG. Όπως είπαμε υπάρχουν τόνοι από περιεχόμενο τόσο στο επίπεδο των μηχανισμών οι οποίοι είναι εξαιρετικά πλούσιοι και με βάθος, όσο και σε επίπεδο side quest, δευτερευόντων χαρακτήρων, inventory, εξοπλισμού κλπ κλπ, αλλά δυστυχώς για τις ανάγκες του συγκεκριμένου review, το οποίο αναφέρεται στην επανέκδοση και όχι στον αρχικό τίτλο, δεν μπορούμε ούτε καν να ξύσουμε την επιφάνειά τους. Η ουσία είναι πως ο αρχικός τίτλος στην εποχή του ήταν ένας εξαιρετικά πλούσιος και γυαλισμένος τίτλος.

Υπάρχει όμως και ένα δεύτερο στοιχείο που κατά την ταπεινή μας άποψη βοήθησε το XC να αγαπηθεί με τον καιρό από ένα ευρύτερο κοινό. Και αυτό δεν είναι άλλο από την προσωπική σφραγίδα και το στίγμα του δημιουργού. Υπάρχουν παιχνίδια άρτια και μεγάλα που κάνουν τα πάντα σωστά, αλλά τους λείπει η ταυτότητα. Το XC δεν είναι ένα από αυτά! Ο ίδιος ο Takahashi έχει παραδεχθεί πως έχει εμπλακεί στα πάντα, από το σενάριο μέχρι το …debugging και αυτό είναι κάτι που φαίνεται στο τελικό αποτέλεσμα. Με την καλή έννοια όμως! Οι ζεστές ανθρώπινες, σχεδόν minimal γραμμές υπάρχουν παντού. Από την μουσική και την αφήγηση των cut scenes, μέχρι τις διάφορες λεπτομέρειες του user interface. Είναι κάπως αφηρημένο όλο αυτό και δύσκολο να περιγραφεί, υπάρχει όμως και κάνει την διαφορά. Ένα καλό παράδειγμα ίσως είναι η title screen του παιχνιδιού η οποία μαγεύει μέσα από την απλότητα και την ομορφιά της.

Δεν ήταν τέλειο το παιχνίδι να εξηγούμαστε. Οι χαρακτήρες του είναι πανέμορφοι και πολύ γήινοι αλλά δεν ξεφεύγουν ιδιαίτερα από τα γνωστά κλισέ. Την συνολική πλοκή κάποιοι την βρήκαν φλύαρη και αλλόκοτη, ενώ οι ενστάσεις που υπάρχουν για ολόκληρο το genre των jRPG προφανώς έχουν εφαρμογή και εδώ. Παρόλα αυτά, το XC ήταν πάντα στην βάση του αυτό που σχηματικά λέμε «τίτλος διαμάντι». Όχι γιατί είναι αψεγάδιαστος, αλλά γιατί καταφέρνει να είναι ένας από τους άριστους εκπροσώπους του είδους του και ταυτόχρονα να αφήνει το στίγμα του δημιουργού, κάτι που ιδιαίτερα στην σημερινή εποχή μόνο δεδομένο δεν είναι.

…Definitive Edition

Πολύς λόγος έχει γίνει για το αν η DE αποτελεί remake ή remaster. Θα αποφύγουμε να βάλουμε τέτοιου είδους ταμπέλες, οι οποίες ούτως ή άλλως είναι συμβατικές και συνήθως εξυπηρετούν το marketing και θα ασχοληθούμε με την ουσία. Το παιχνίδι λοιπόν φαίνεται και είναι ριζικά ανανεωμένο σε σχέση με το αρχικό. Γραφικά, μενού, UI, όλα δείχνουν καινούργια. Ας τα δούμε ένα ένα.

Για τα γραφικά, η Monolith χρησιμοποίησε ως βάση της DE, την μηχανή που είχε αναπτύξει στα xenoblade 2/Torna, άρα σίγουρα δεν μιλάμε για ένα απλό port του αρχικού τίτλου. Απόρροια αυτού, είναι οι υψηλότερες  αναλύσεις και το εντελώς καινούργιο μοντέλο φωτισμού/σκιών. Σημαντικές βελτιώσεις έχουμε και σε μια σειρά από άλλα πράγματα όπως είναι το μεγαλύτερο draw distance, οι περισσότερες λεπτομέρειες (πχ η βλάστηση στην Colony 9) τα πολύ ανώτερα εφέ (ομίχλες κλπ), οι αναβαθμισμένες cut scenes, οι πολύ ανώτερες εκφράσεις των προσώπων και αρκετά άλλα μικρότερα. Τα textures που «ντύνουν» τις διάφορες επιφάνειες έχουν δεχθεί ριζική αναβάθμιση δίνοντας την πολυπόθητη HD αίσθηση. Από την αρχή επίσης, έχουν σχεδιασθεί  οι χαρακτήρες του παιχνιδιού, πράγμα που υπήρξε πάντα η αχίλλειος φτέρνα του. Να σημειώσουμε εδώ, πως εκτός από τα αναβαθμισμένα μοντέλα, οι καινούργιοι χαρακτήρες έχουν και μια διαφορετική καλλιτεχνική απόδοση, με μια κάπως «καρτουνίστικη» χροιά, που δεν υπήρχε πριν. Απείραχτα παραμένουν τα υπόλοιπα μοντέλα πλην των βασικών χαρακτήρων (χάρτες, εχθροί, αντικείμενα κλπ). Αυτό είναι το βασικότερο και μάλλον το μοναδικό στοιχείο, που θυμίζει την καταγωγή του τίτλου.

Υπήρξε μια τεράστια παραφιλολογία, σχετικά με τις αναλύσεις που κάνει rendering ο τίτλος. Η κουβέντα αυτή σίγουρα δεν είναι αβάσιμη, αφού πράγματι στοχεύει αρκετά χαμηλά. Συγκεκριμένα στα 720p/docked και 540p/handheld. Το «στοχεύει» σημαίνει πως οι αναλύσεις αυτές, είναι δυναμικές, άρα ανάλογα με την δράση (και ευτυχώς όχι πολύ συχνά) μπορεί να πέσει παρακάτω. Δοκιμάσαμε το παιχνίδι τόσο σε TV 1080p 55” docked, όσο και portable και στην πράξη, φαίνεται αρκετά πιο καθαρό από όσο ακούγεται. Κοινή εντύπωση αποτελεί πως το XCDE δείχνει πιο καθαρό από το XC2, καθότι είναι πιο ελαφρύ και οι τελικές αναλύσεις του, είναι πιο κοντά στις ονομαστικές. Η απόδοση του δεν έχει κανένα πρόβλημα και τουλάχιστον με το μάτι τα 30fps που υπόσχεται θα τα δείτε πάντα ακόμα και στις πιο χαοτικές μάχες.

Ακόμα πιο εντυπωσιακές όμως, είναι οι βελτιώσεις στην κίνηση και στο animation. Οι χαρακτήρες και οι εχθροί επιτέλους κινούνται ομαλά στην οθόνη εξαλείφοντας οριστικά ένα από τα πιο χτυπητά προβλήματα των προηγούμενων εκδόσεων.

Συνολικά, ο τίτλος στον οπτικό τομέα είναι μια ξεκάθαρη και πέρα από κάθε αμφιβολία αναβάθμιση. Αισθητικά δείχνει πανέμορφος και ολοζώντανος ειδικά αν δεν είστε τύπος που ασχολείστε σχολαστικά με τα γραφικά και τις λεπτομέρειες τους. Είχαμε την ευκαιρία να τον δοκιμάσουμε σε αντιπαράθεση 1-1 με την αρχική έκδοση και πραγματικά η διαφορά είναι τεράστια. Μέρα με νύκτα! Αναμενόμενο ως ένα βαθμό φυσικά, παρόλα αυτά επιβεβαιώνει απόλυτα την αρχική μας εντύπωση, πως η DE δείχνει σαν ένας current gen τίτλος, με κάποια πράγματα εδώ και εκεί, που φανερώνουν τις Wii καταβολές του και όχι το αντίθετο.

Στο ηχητικό κομμάτι οι αναβαθμίσεις είναι λιγότερες αλλά όχι μικρές. Για την εξαιρετική μουσική του αρχικού, τα είπαμε παραπάνω. Ο δρόμος που επιλέχθηκε εδώ, ήταν να ηχογραφηθούν τα κομμάτια ξανά από ζωντανή ορχήστρα. Ωστόσο αυτό δεν έγινε για όλα τα κομμάτια με τα υπόλοιπα να δέχονται απλώς ένα ψηφιακό λίφτινγκ. Οι διαφορές πάντως έτσι και αλλιώς δεν είναι τεράστιες. Τα voice over είναι ίδια, κάτι που δεν ενοχλεί γιατί ήταν εξαιρετικής ποιότητας εξαρχής. Στα μενού του παιχνιδιού θα βρείτε αναλυτικές επιλογές τόσο για τον τύπο της μουσικής που προτιμάτε όσο και για την επιλογή γλώσσας, με το αγγλικό voice over να είναι τόσο επαγγελματικά φτιαγμένο που δεν σου κάνει καρδιά να το γυρίσεις στο πρωτότυπο! Μια ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια είναι πως τα αγγλικά VO είναι εξ ολοκλήρου φτιαγμένα στην Μεγάλη Βρετανία με ντόπιους ηθοποιούς και την αντίστοιχη προφορά πανταχού παρούσα. Η περιπέτεια που πέρασε ο τίτλος έχει αφήσει αυτό το παράξενο σημάδι πάνω του, μιας και αρχικά δεν προοριζόταν για «διεθνή» κυκλοφορία και έτσι το Αγγλικό localization στόχευε αποκλειστικά την αγορά της Βρετανίας! Μεγάλη αναβάθμιση για τον ήχο συνολικά είναι η πιο ήπια συμπίεση που αυτός έχει υποστεί. Το συνολικό αποτέλεσμα ένα πολύ πιο καθαρό και διαυγές output στα ηχεία μας. Επιπλέον όμορφη προσθήκη είναι η υποστήριξη HD Rumble στα χειριστήρια που το υποστηρίζουν.

Οι μεγάλες αλλαγές και βελτιώσεις ωστόσο έρχονται πέρα από αυτά που βλέπουμε και ακούμε. Μια σειρά από μικρές και μεσαίες βελτιώσεις σε θέματα QoL, περιβάλλοντος, μηχανισμών και user interface έχουν επιφέρει μια τόσο σημαντική αναβάθμιση που πραγματικά μεταμορφώνουν το παιχνίδι. Ας δούμε κάποια από αυτά.

Τα μενού έχουν φτιαχτεί από την αρχή, προσθήκη ιδιαίτερα ευπρόσδεκτη αφού εκτός από πολύ πιο όμορφα είναι και πιο πρακτικά με καλύτερες συντομεύσεις και αντιστοιχήσεις σε πλήκτρα. Μεγάλη βελτίωση έχει υποστεί το σύστημα χαρτών πράγμα κρίσιμο αφού το παιχνίδι βασίζεται πολύ σε αυτούς και το άψογο σύστημα auto travel που διαθέτει. Άμεσα και διάφανα είναι τα save/load, ενώ υπάρχει και η προσθήκη auto save. Η ουσιαστική εξάλειψη των loading times (από καθόλου ως λίγα δευτερόλεπτα) αναβαθμίζει σημαντικά την όλη εμπειρία αφού είναι απόλαυση να μπορείς να παίζεις ανά πάσα στιγμή όποιο σημείο του παιχνιδιού θέλεις. Το σύστημα διαχείρισης των main και side quest έχει δεχθεί επίσης σημαντικές βελτιώσεις με σημάνσεις στον χάρτη (quest tracker) και διάφορες άλλες διευκολύνσεις, πράγμα πολύ ευεργετικό αφού το παλιό παιχνίδι μπορούσε εύκολα να γίνει χαοτικό στο κομμάτι αυτό.

Η λίστα των βελτιώσεων είναι μεγάλη και ατελείωτη, οπότε δεν έχει νόημα η σχολαστική απαρίθμηση των πάντων. Το σημαντικό που πρέπει να κρατήσει ο αναγνώστης στο μυαλό του είναι πως ενώ τίποτα από όλα αυτά δεν είναι πολύ μεγάλο από μόνο του, η συνολική δράση τους, αναβαθμίζει το παιχνίδι καθοριστικά. Τόσο στο τρόπο που παίζεται όσο και στην ποιότητα της εμπειρίας που τελικά παρέχει.

Εξαιρετική προσθήκη αποτελεί το «Expert Mode» με το οποίο λύνεται, με έναν ιδιοφυώς απλό τρόπο, ο γόρδιος δεσμός της ισορροπίας στο levelling. Αυτό είναι ένα θέμα που μαστίζει μια τεράστια κατηγορία παιχνιδιών, RPG κυρίως, τα οποία υιοθετούν βαθμούς ελευθερίας στο τρόπο που μπορούν να παιχτούν. Το πρόβλημα προκύπτει όταν ο παίκτης έχει την διάθεση να ψάξει αρκετά πριν προχωρήσει, πράγμα που οδηγεί στην υπερβολικά μεγάλη άνοδο του level του και άρα στην μείωση της δυσκολίας. Στο expert mode λοιπόν, δεν έχουμε αυτόματο level up, αλλά απλή πίστωση των XP που αντιστοιχούν στα κατορθώματά των χαρακτήρων, με την επιλογή του level να μένει στην διακριτική ευχέρεια του παίκτη! Συναφές είναι και το «Casual Mode» το οποίο όπως περίπου μαρτυρά το όνομα του, ρίχνει την δυσκολία των μαχών εξαλείφοντας έτσι, σε σημαντικό βαθμό, την ανάγκη για grinding αν απλώς θέλετε να «τρέξετε» την ιστορία. Και τα δύο, είναι απολύτως προαιρετικά, αλλάζουν κατ’ επιλογή «στο φτερό» και κάνουν το παιχνίδι πολύ πιο ευέλικτο στον τρόπο που παίζεται.

Το επιπλέον περιεχόμενο σχηματοποιείται κυρίως στην μορφή του «Future Connected». Πρόκειται για ένα επιπλέον κεφάλαιο στην βασική ιστορία το οποίο τοποθετείται χρονικά μετά τα γεγονότα του κυρίως παιχνιδιού. Περιέχει μια ολόκληρη περιοχή του Bionis που αρχικά είχε κοπεί, διανθισμένο  με μία αρκετά ενδιαφέρουσα ιστορία που εμβαθύνει στον χαρακτήρα κάποιου από τους βασικούς πρωταγωνιστές. Δεν έχει σε καμιά περίπτωση το μέγεθος και την έκταση ενός πλήρους expansion τύπου Torna, όμως οι περίπου 15 ώρες που θα σας χρειαστούν για να το τελειώσετε δεν είναι λίγες. Όμορφη λεπτομέρεια, το ότι έχουμε πρόσβαση σε αυτό από την αρχική οθόνη, πράγμα που το κάνει εντελώς αυτόνομο, για να παιχτεί με όποια σειρά επιθυμούμε.

Μια επιπλέον προσθήκη, in game αυτή την φορά, είναι η ενσωμάτωση σε συγκεκριμένα σημεία ενός προαιρετικού time attack mode. Εκεί ο παίκτης έχει την δυνατότητα να συμμετέχει σε κάποιους αγώνες – μάχες με διάφορα έπαθλα. Προφανώς εδώ το ζητούμενο είναι η νίκη σε όσο το δυνατό πιο σύντομο χρονικό διάστημα. Δείτε το περισσότερο σαν ένα χαλαρό mini game εντός του παιχνιδιού το οποίο θα σας εξοικειώσει ακόμα πιο πολύ με το σύστημα μάχης και θα γεμίσει κάπως το πορτοφόλι σας. Μιλώντας για πορτοφόλι μια πολύ χρήσιμη πληροφορία είναι πως αν το παιχνίδι βρει save game του XC2, τότε θα σας …προικίσει αυτόματα στην αρχή του παιχνιδιού με 100Κ χρημάτων!

Όμορφη προσθήκη τέλος είναι λεγόμενο Event Theater στο αρχικό μενού το παιχνιδιού. Εκεί έχουμε πρόσβαση σε όλα τα cut scenes που έχουμε ανοίξει μέχρι στιγμής με αρκετές επιλογές μάλιστα. Είναι μια λειτουργία που πάντα τιμούμε μιας και προσθέτει μια πιο κινηματογραφική αίσθηση στο παιχνίδι. Πραγματικά κρίμα που δεν υιοθετείται συχνότερα.

Ολοκλήρωση

Όταν κάπου στο 2010 λαμβάναμε εδώ στο ninty.gr μια ασυνήθιστη συμβουλή από …συνάδελφο gamer – στέλεχος της τότε αντιπροσωπείας της Nintendo στην Ελλάδα, να στείλουμε μαζικά επιστολές ενδιαφέροντος για το Xenoblade, ώστε να ενθαρρύνουμε  την Nintendo να το εκδώσει στα μέρη μας, ομολογώ πως με ξένισε αρκετά. Δεν συνηθίζω να συμμετέχω σε petition και άλλες τέτοιες πρακτικές των fan. Οι πληροφορίες όμως από την Ιαπωνία, ήταν πως ο τίτλος ήταν πράγματι διαμάντι και συνεπώς η επιθυμία μεγάλη!  Έτσι για μια και μόνη φορά έκανα την εξαίρεση. Το ίδιο έπραξαν και αρκετοί άλλοι …συμφορουμίτες τότε.

Δεν ξέρω πόσο οι μικρές μας δυνάμεις επηρέασαν σε κάτι. Αμφιβάλλω! Απλώς παραθέτω αυτό το μικρό trivia για να δείξω πως κάποιοι τίτλοι, καλώς ή κακώς, έχουν μια ιδιαίτερη επαφή με την fan base. Ο συγκεκριμένος, κατέχει σίγουρα μια προνομιακή θέση ανάμεσα σε αυτούς! Βοήθησε και η μυθιστορηματική συνέχεια φυσικά: Η …βροχή των επιστολών έγινε παγκόσμιο φαινόμενο, απέκτησε όνομα (Operation Rainfall) και κάλυψε επιπλέον δύο ακόμα Ιαπωνικούς τίτλους της εποχής (The Last Story, Pandora’s Tower). Τελικά παρά την ξεροκεφαλιά της NoA, το «καλό» επικράτησε και το IP, κατάφερε να αποκτήσει την αναγνώριση που του άξιζε.

Το να κρίνεις λοιπόν, έστω και ύστερα από τόσο καιρό έναν τέτοιο τίτλο, είναι εγχείρημα άχαρο και δύσκολο. Θα βάλουμε τα δυνατά μας όμως, γιατί το παιχνίδι κυκλοφορεί εδώ και τώρα, για τρίτη φορά, σε μια τελείως διαφορετική κονσόλα. Άρα απευθύνεται σε ένα διαφορετικό κοινό που δεν νοιάζεται για τις παλιές ιστορίες (και καλά κάνει). Σε τελική ανάλυση τα 60 ευρώ που ζητάει είναι ένα σεβαστό ποσό και ο πιθανός αγοραστής οφείλει να ξέρει αν πρέπει να τα δώσει ή όχι.

Το Xenoblade Chronicles Definitive Edition λοιπόν, αποτελεί ένα φόρο τιμής στον αρχικό τίτλο του Wii που τόσο άδικα ταλαιπωρήθηκε την εποχή που πραγματικά έλαμπε. Οι βελτιώσεις που έχει υποστεί σε γραφικά, ήχο, μενού και κυρίως στα γενικότερα θέματα QoL είναι πολλές και εντυπωσιακές. Αρκετές για να μετατρέψουν έναν παλιό τίτλο, σε σημερινό. Σε ένα τίτλο δηλαδή που αξίζει και με το παραπάνω την προσοχή του σύγχρονου παίκτη.